بازی Marvel’s Spider-Man 2 نباید تنها به فرمولی تکراری بسنده کند

بازی Marvel’s Spider-Man از استودیوی Insomniac Games که سال ۲۰۱۸ عرضه شد، به خوبی توانست وارد فهرست بهترین‌های ژانر ابرقهرمانی صنعت بازی‌های ویدیویی شود. اما قطعاً این عنوان موفق نیز پتانسیل بهتر شدن را دارد و در این مقاله به همین موضوع خواهیم پرداخت.

عنوان Marvel’s Spider-Man یک بازی شگفت‌انگیز از قهرمانی دوست‌داشتنی است. استودیوی Insomniac Games توانست بهترین بازگویی روایت این قهرمان محبوب در بازی‌ها تا به این لحظه را خلق کند. حس می‌شد که این بازی در اکتشاف، مبارزه و داستان‌سرایی به نسخه‌های پیشین از این شخصیت پایبند مانده بود و در عین حال آن را به سمت بهتر شدن هدایت می‌کرد. Marvel’s Spider-Man اثری محبوب، اما در عین حال قابل پیش‌بینی بود.

نکته: تمام مشکلاتی که در این مقاله به آن‌ها اشاره شده، صرفاً در رابطه با محتویات فرعی است.

بازی یاد شده با سیستم تاب خوردن عالی خود، جهان مرد عنکبوتی را به تکامل رساند؛ با این وجود، بخش زیادی از Marvel’s Spider-Man توسط محتویات وقت‌پرکن یا فیلر (Filler) تشکیل شده بود که از بدترین قواعد طراحی جهان آزاد منشأ می‌گیرد. علی‌رغم انتشار آن در سال ۲۰۱۸، اکثر فعالیت‌های جانبی بازی، بیشتر شبیه به عناوین ۲۰۱۰ هستند تا عنوانی که در اواخر این دهه منتشر شده است. شما در این فعالیت‌های جانبی، به جمع‌آوری کوله‌پشتی‌های حاوی آیتم‌های کلکسیونی پراکنده در شهر، گرفتن کبوترها برای یک دوست ناآشنا یا انجام چالش‌های پیمایش کلی می‌پردازید؛ مواردی که سریعاً به تکرار و مکررات تبدیل و همۀ این‌ها در نهایت به چیزی به نام «فرسودگی» منجر می‌شوند.

این فعالیت‌ها به تنهایی هیچ مشکلی ندارند، اما به‌طور مستمر با بمبارانی از مأموریت‌های جانبی پراکنده در شهر منهتن مواجه می‌شویم که موارد آزادشوندۀ جدیدی را در بر دارند. با توجه به امتیاز تجربه و جوایز لباس این مأموریت‌ها، انجام این‌ها ارزش وقت گذاشتن را دارد، ولی به جای این که در حقیقت از خود آن‌ها لذت ببریم، وسیله‌ای برای رسیدن به چیزی دیگر هستند. نشانگر را روی نقشه گذاشته و از یک سمت شهر به سمت دیگر تاب می‌خوریم. دیگر حس یک ابرقهرمان را نداریم، بلکه در عوض عنکبوتی بیکار هستیم که برای کامل کردن بازی به دنبال پاکسازی نقشۀ شهر می‌رویم.

بازی Marvel’s Spider-Man: Miles Morales با مأموریت‌های داستان‌محورتر که متمرکز بر جایگاه مایلز دوست‌داشتنی در شهر بود، پیشرفت‌هایی کرد. او جوانی اهل هارلم نیویورک و از دل مردم بود، پس با عقل جور در می‌آمد که حتی مأموریت‌های وقت‌پرکن بازی هم منطبق با این موارد شخصی باشند. با این وجود، نسخۀ Miles Morales نیز همین مسیر را پیش گرفت و با این فرمول روایی عمیق‌تر، نتوانست متفاوت ظاهر شود. موفقیت Marvel’s Spider-Man در بحث تبلیغات و دریافت واکنش‌های خوب از منتقدان، نشان می‌دهد که بسیاری از ما حاضر به چشم‌پوشی از کمبودهای Marvel’s Spider-Man بودیم، اما به این معنا نیست که باید به کم راضی باشیم.

Marvel’s Spider-Man 2 بازی بزرگی خواهد شد و به احتمال قوی، قرار است بزرگترین انحصاری پلی استیشن ۵ در سال انتشار خود باشد. حالا با وجود دو پروتاگونیست در کنار اضافه شدن شرورهایی مثل Venom و Kraven the Hunter، فضا از هر نظر برای ساخت یک دنبالۀ جاه‌طلبانه آماده است.

با جمع کردن آیتم‌های تصادفی درون شهر، در صورتی که دلیلی برای کشف و تاب خوردن به مکان آن‌ها وجود داشته باشد مخالفتی نیست؛ اما به جای این‌که فقط برای افزایش زمان بازی و القای توهم مهم بودنشان، ده‌ها مورد از آن‌ها در شهر قرار گیرند، باید هدف بهتری برای آن‌ها تعیین شود. خیلی از آن‌ها به جز تکمیل تروفی‌ها و ارتقای کامل شخصیت بازی، هیچ هدف دیگری ندارند و مأموریت‌های کوچک‌تری که ناگهان در حین جرم‌ها ظاهر می‌شوند (بخش Crimes)، به همان میزان بدون محتوا هستند. این موضوع حس مصنوعی‌ بودن را منتقل می‌کند که نسبت به دیگر شخصیت‌ها و ساختمان‌های خارق‌العادۀ بازی، یک نکتۀ منفی به نظر می‌رسد. باید شهر را نجات داد، اما ابتدا لازم است که شرّ این کفترهای فراری را کند. این موضوع نه تنها خسته‌کننده است، بلکه تأثیر منفی‌ای روی پیش‌روی روایت بازی نیز دارد.

به مأموریت‌ها یا مراحل بی‌مصرف هدف بهتری باید داد. شخصیت‌های خوب یا داستان‌هایی را باید به بازی راه داد که این مأموریت‌ها را از جابه‌جایی به یک مکان و تنها جلوگیری از جرایم فراتر ببرند. پیتر پارکر تمام عمرش را در منهتن بوده، در حالی که مایلز از بروکلین به هارلم آمده و مأموریت‌ها می‌توانند تا حد زیادی این پیوند آن‌ها با شهر خود و کارهایی که برای حفاظت از نیازمندان حاضر به انجام آن هستند را نشان دهند. مجموعه‌ای ناهماهنگ از مأموریت‌های پیمایشی را با کمپین‌های فرعی چندلایه‌ای پر کنند که در کنار روایت اصلی ادامه می‌یابد و در این سفر دوست‌داشتنی، برای رها کردن مسیر اصلی داستان و روبه‌رو شدن با چالش‌های فرعی، دلیلی داشته باشیم. دیگر بازی‌های جهان آزاد این کار را انجام داده‌اند، پس مسیر برای استودیوی Insomniac جهت کمی الهام پذیرفتن از عناوین دیگر برای پیشرفت هموار است.

لباس‌ها و ارتقاهای شخصیت می‌توانند در قالب پاداش‌ها و بخش‌های منحصر به فرد گیم‌پلی قرار گیرند. باید انگیزه‌ای برای دنبال کردن این مراحل ایجاد شود، حتی برای کسانی که اهل کامل کردن بازی‌ها نیستند، چون در غیر این صورت، تمام محتویات فرعی بسیار بیهوده به نظر می‌رسند. ما تنها برای تکمیل کردن بازی این موارد را انجام می‌دهیم، نه به این خاطر که حس یک ابرقهرمان شجاع را انتقال می‌دهند یا حتی به هر نحوی تحولی در جهان بازی ایجاد می‌کنند. حتی اگر تمامی جرم‌های محله را نیز خاتمه دهید، باز هم این هشدارهای قرمز Crimes روی صفحه ظاهر خواهند شد. اسپایدی محبوب از آن جایی که خیلی مخالف قاچاق است، بسیار به جلوگیری از این جرایم اشتیاق دارد و بیشترشان به همین قاچاق مواد مربوط می‌شوند.

Marvel’s Spider-Man 2 قرار است عالی باشد. به این موضوع شکی نیست، اما با پشت سر گذاشتن مشکلات موارد خارج از کمپین اصلی، این بازی می‌تواند به جنبه‌های جدیدی از ژانر ابرقهرمانی دست یابد. باید برای این بازی جهان آزاد، هدفی فراتر از یک مشت موارد قابل جمع‌آوری با پاداش‌های بی‌ارزش به نسبت زمان گذاشته شده تعیین شود. مأموریت‌های فرعی را مرتبط با روایت اصلی بسازند، شخصیت‌های فرعی را به بخش‌های مخفی‌کاری کسل کننده محدود نکنند و دیگر از بلاک باسترهایی که در بیش از یک دهه پیش منتشر شدند کمک نگیرد.