نقد و بررسی فیلم ملاقات خصوصی

خلاصه داستان:

پروانه (پریناز ایزدیار) که پدرش در زندان به سر می‌برد، با هم‌بندی پدرش به نام فرهاد (هوتن شکیبا) آشنا می‌شود و عاشق آن می‌شود و این در حالی است که اتفاقات زیادی در پیش است که…

کارگردان:

امید شمس که سابقه درخشانی در ساخت فیلم‌های کوتاه از خود به‌جای گذاشته و با ساخت فیلم «ملاقات خصوصی» اولین فیلم بلند سینمایی خود در کارنامه ثبت کرده است.

نقد فیلم «ملاقات خصوصی»:

«ملاقات خصوصی» اکران پرحاشیه‌ای را در چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر تجربه کرد و علی‌رغم این که در لیست انتخاب مردمی‌ها حضور داشت، ناگهان سیمرغ مردمی حذف شد که این مسئله با واکنش سازندگان فیلم مواجه شد. بااین‌حال، «ملاقات خصوصی» اکران بسیار موفقی را پشت سر گذاشت و تبدیل به یکی از معدود فیلم‌های غیر کمدی سینمای ایران شد که به فروش بالای 30 میلیارد تومان دست یافتند.

«ملاقات خصوصی» حال و هوایی مشابه با «ابد و یک روز» دارد. فیلمی که مانند اغلب ساخته‌های اجتماعی سینمای ایران در چند سال اخیر، به الهام‌پذیری از ساخته سعید روستایی روی آورده‌اند و در فضاسازی و دکوپاژ، مسیر این کارگردان را پیش گرفته‌اند و حتی برای نزدیک‌تر شدن هرچه بیشتر فضای داستان به آن اثر موفق، از بازیگران آن مجموعه استفاده کرده‌اند که در این جا نیز حضور پریناز ایزدیار این شباهت را بیشتر کرده است.

«ملاقات خصوصی» قصد دارد یک عاشقانه باشد؛ اما برای شکل‌دادن به مسیر خلق عشق ناکام می‌ماند. اولین اشتباه سازندگان فیلم در نحوه شکل‌گیری شخصیت مرد و زن در فیلم است. جایی که فیلم از تماشاگر می‌خواهد تا یک عشق قدرتمند را در عجیب‌ترین شکل ممکن و تنها با پیامک و مکالمه تصویری باور کند و متعاقباً فداکاری‌های خطرناکی که تماشاگر شاهد آن خواهد بود را بپذیرد. این در حالی است که فیلم در پرورش عشق ناکام مانده است و دو شخصیت اصلی داستان نیز به‌خوبی به تماشاگر معرفی نمی‌شوند تا انگیزه‌ها و باورهایشان برای ادامه داستان درک شود. ن آن

متأسفانه، این ایراد در اواخر داستان با اقدام عجیب دختر وارد مرحله تازه‌ای می‌شود. اقدامی که به یکباره شاهد آن هستیم و این در حالی است که در ابتدای فیلم سازندگان شخصیت پروانه را محکم و قدرتمند و البته فردی باهوش به مخاطب معرفی می‌کنند. متأسفانه پایان‌بندی فیلم نیز به بدترین و کلیشه‌ای‌ترین شکل ممکن پیش می‌رود. جایی که امید شمس مانند اغلب فیلمسازان دیگر ایرانی، تحول ناگهانی را به شخصیت اضافه می‌کند تا رویدادهای قصه به سرانجام اخلاقی برسند؛ آن هم در شرایطی که تا پیش از آن هیچ اخلاقی چه در اقدام پسر و چه در اهداف قبل و بعد حضورش در زندان وجود نداشته است.

بااین‌حال، «ملاقات خصوصی» نکات مثبتی هم دارد که می‌توان به آن اشاره کرد که از جمله آن، فیلم‌برداری خوب این فیلم است. فیلم‌برداری که در نماهای بسته کارکرد مناسبی دارد و می‌تواند حداقل برای لحظاتی، عاشقانه‌های فیلم را دلنشین‌تر نماید. در صحنه‌های تنش‌آمیز نیز دوربین رویکرد خوبی دارد و در مجموع می‌توان گفت که فرشاد محمدی به‌عنوان فیلم‌بردار، کار خود را به‌خوبی انجام داده است.

در میان بازیگران فیلم نیز دو ستاره اصلی فیلم یعنی هوتن شکیبا و پریناز ایزدیار بازی خوبی از خود به نمایش گذاشته‌اند. پریناز ایزدیار که در حال حاضر تبدیل به انتخاب اول فیلمسازان برای بازی در نقش افراد فلاکت زاده با محوریت مواد مخدر شده، در این جا هم قابل‌قبول است. بااین‌حال باید این نکته را هم اضافه کرد که او حالا تبدیل به یک کلیشه اساسی در این نقش‌ها شده و شاید بهتر باشد که برای مدتی از نقش‌های تکراری فاصله بگیرد. هوتن شکیبا هم در نقش فرهاد، قابل‌قبول است و بازی مناسبی ارائه کرده است. در مجموع می‌توان گفت که تیم بازیگری در «ملاقات خصوصی» عملکرد خوبی از خود به‌جای گذاشته است.

نقد ویدئویی فیلم «ملاقات خصوصی» را در ادامه ببینید:

https://www.youtube.com/watch?v=KNTKUIbUbd8

در مجموع «ملاقات خصوصی» اثری معمولی به شمار می‌رود که حفره‌های فیلمنامه در آن اجازه نداده تا یک عاشقانه ساخته و متعاقباً پیچش داستان به‌درستی شکل بگیرد. پیچش‌های داستان متأسفانه ناگهانی هستند و فرصتی به تماشاگر برای درک و باور رویدادها نمی‌دهند. بااین‌حال، می‌توان گفت که «ملاقات خصوصی» در مقایسه با انبوه فیلم‌های ایرانی با محوریت فلاکت، اثر بهتری محسوب می‌شود و حداقل به لطف بازیگرانش، می‌توان یک‌بار آن را دید.

نمره: 5/10

منتقد: میثم کریمی