نقد فیلم Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves 2023

شاید ۱ دقیقه هم از شروع فیلم Dungeons & Dragons نگذرد که محو فیلم بشوید. از همان دقایق ابتدایی همه چیز جادویی و سحرانگیز است. یک فانتزی ماجراجویانه که اولین رسالتش یعنی سرگرم کردن مخاطب را به انجام می رساند اما متاسفانه این تنها کاریست که می‌تواند انجام دهد. با نقد فیلم Dungeons & Dragons: Honour Among Thievee (سیاه‌چال‌ها و اژدهایان: افتخار در میان دزدان) با پی‌اس‌آرنا همراه باشید.

فیلم Dungeons & Dragons اثر پرخرج هالیوودی در ژانر اکشن، ماجراجویی و فانتزی، محصول سال ۲۰۲۳ و کار مشترک کمپانی‌های paramount pictures و entertainment one است و این‌روزها نُقلِ مجلات اینترنتیِ فیلم و سینماهاست. داستان فیلم درباره گروهی دزد شریف است که در یکی از خطیرترین دزدی‌هایشان از دوستشان نارو می‌خورند و به زندان می‌افتند. با فرار از زندان به دنبال دوستشان ‌که خبر ندارند او باعث به زندان افتادنشان بوده، می‌گردند تا اینکه همه چیز را می‌فهمند و سعی می‌کنند تمام چیزهایی را ‌که از دست دادند از چنگ آن مرد شرور دربیاورند.

فیلم Dungeons & Dragons تمام تلاشش را کرده تا با هرچه که در توان داشته اثری فاخر و بزرگ بسازد. از موسیقی‌هایی شکوه‌مند، نماهای دور طبیعت، تصاویر بدیع و ترکیب بازیگران جذاب. اما متاسفانه این فیلم، تنها یک فیلم یک‌بار مصرف هالیوودی است که در زمان طولانی ۱۳۵ دقیقه سعی می‌کند شمارا سرگرم کند. اما این سرگرمی نه با فیلمنامه‌ی قوی یا بازیگران توانا بلکه به وسیله‌ی هزینه‌ی هنگفت ۱۵۰ میلیون دلاری‌است که برای جلوه‌های ویژه و طراحی‌های کامپیوتری انجام شده است. چه بسا اگر این هزینه به فیلمنامه نویسان ماهرتری اختصاص داده می‌شد، با شاهکاری هنری روبرو می‌شدیم. اما فیلم Dungeons & Dragons در یک کلام ضعیف و الکن است. فیلمی‌است که اگر تا دقیقه ۱۳۵ شما را نگه دارد و خوشبختانه از پس این کار تاحدودی توانسته بربیاید، به خاطر صحنه‌های تعقیب و گریز، نماهای زیبا و حرکات اکشن است. بگذارید به بررسی تمامی جوانب فیلم بپردازیم.

نقطه قوتی که بیشترین کار ممکن را در حق فیلم انجام می‌دهد، جلوه‌های ویژه و طراحی‌های دقیق و چشم نواز کامپیوتری است. به گونه‌ای که شاید در هیچ کجای این کره خاکی، نماهای دور (لانگ شات) از طبیعت‌های رنگارنگ که در این فیلم وجود دارد را نتوانید پیدا کنید. این نماهای دور از طبیعت با اینکه غیرسینمایی هستند و استفاده از آن در جهت ارائه داستان فیلم نمی‌شود اما قطعا شما را جذب خود می‌کنند و از تماشای آن‌ها حظ خواهید ‌کرد.

فیلم از لحاظ فضاسازی هم عملکرد خوبی دارد و از دقیقه اول شروع فیلم با صحنه‌های با کیفیتی که ساخته شده، حس و حال‌ آن محیط و اتفاقاتی که در حال وقوع هستند را به شما منتقل می‌کند؛ درحالی که ضعف فضاسازی در اکثر فیلم‌های هالیوودی دیده می‌شود. اما فیلم Dungeons & Dragons با کمال دقت و وسواس این کار را به خوبی انجام می‌دهد تا شما با کاراکترها و محیط همراه شوید و همراه آن‌ها این سفر جذاب و ماجراجویانه را پیگیری کنید. البته این نکته هم قابل ذکر است که تماشای این فیلم در سینما قطعا مخاطبان را بیشتر سر ذوق خواهد آورد. چراکه با وجود کیفیت بالای تصاویر طراحی شده، نسبتِ تصویر ۲.۳۹ به ۱ فیلم که نماهای واید زیبایی از طبیعت می‌دهد و همینطور صدای دالبی لذت بیشتری به تماشاگران می‌بخشد.

در تمام ۱۳۵ دقیقه فیلم شاید لحظات خیلی اندکی باشد که نمایی مخاطب را آزار دهد. تعداد این نماها به تعداد انگشتان دست است و مخاطب حین تماشای فیلم ارتباط حسی‌اش به خاطر نماهای عجیب و غریب ناشی از عدم مهارت کارگردان قطع نمی‌شود.

همچنین در تمام مدت فیلم، زوم به جلوها و زوم به عقب‌ها با کمال دقت انجام می‌شود و فیلم از ریتم خوب و سرپایی بهره‌مند است که شاید این ویژگی‌های مثبت ناشی از کارگردانی مشترک و دونفره این کار است که تاثیر مثبتی بر مخاطب می‌گذارد و مخاطب ناراحت و آزرده‌چشم، سینما‌ را ترک یا مانیتورش را خاموش نمی‌کند. البته که فیلم همانطور که گفته شد صرفا در سطح سرگرمی باقی می‌ماند و در فیلم شاهد صحنه‌هایی خاص یا هنری نیستیم. البته که چنین انتظاری از فیلم نمی رود و همین سادگی فیلمبرداری بوده که موجبات فروش خوب فیلم راه فراهم کرده است (فروشی نزدیک به ۲۰۲ میلیون دلار که سودی حدود ۵۰ میلیون دلار را برای تهیه کنندگان آن به ارمغان آورده).

پاشنه آشیل و بزرگ‌ترین نقص فیلم در فیلمنامه و دیالوگ های اَلکَن و ضعیف آن است. فیلمنامه‌ی فیلم توسط John Francis Daley و Jonathan Goldstein ،کارگردانان فیلم از روی داستانی از Michael Gilio اقتباس شده است. اما این تیم ۳ نفره نتوانسته حتی از پس ساده‌ترین اصول فیلمنامه نویسی بربیاید و نتیجه آن صرفا جملاتی است که از دهان کاراکترها خارج می‌شود ولی کارکردی ندارد. اما قسمت بدتر آن، تلاش مذبوحانه و حقیرانه‌ی فیلمنامه‌نویسان جهت نوشتن دیالوگ‌هایی کمدی است. دیالوگ‌هایی که عمدتا از دهان کاراکتر اصلی فیلم، ادگین (با بازی Chris Pine) خارج می‌شود اما نه تنها فیلم Dungeons & Dragons را حداقل به یک کمدی سطحی کلامی تبدیل نمی‌کند بلکه حتی آن را تبدیل به یک ضدکمدی می‌کند. یک ضدکمدی مسخره که هیچ کجای فیلم هیچ خنده‌ای از مخاطب نمی‌گیرد و شاید مخاطب گه‌گاهی پوزخندی به این حجم از حماقت غیرواقعی و ادابازی ناتوان کاراکتر بزند.

در فیلمنامه همچنین سعی شده که ویژگی‌های زنانه به کاراکترهای مرد و ویژگی مردانه به کاراکترهای زن داده تا شاید کمدی ایجاد شود. اما در‌ تمام مدت فیلم نه زنانِ زمخت جذاب می‌نمایند و نه مردان لوس و زننده. این رویکرد نه تنها کمدی به بار نمی‌آورد، بلکه وقتی این چنین ناقص و خام‌دستانه انجام می‌گیرد توهینی به جنس زن و مرد تلقی می‌شود.

دیالوگ های در ظاهر غیرکمدی که در فیلم وجود دارد نیز تماما دیالوگ‌هایی کلیشه‌ایست که یک مخاطب سینما بارها و بارها آن‌ها را شنیده. این دیالوگ‌ها تاثیری حتی بر روند داستان هم ندارند و اگر فیلم صرفا با موسیقی و بدون دیالوگ ساخته می‌شد نیز می‌توانست تاثیر کنونی‌اش را بگذارد.

اما برخلاف دیالوگ‌ها، روند خطی فیلمنامه با وجود قابل پیش‌بینی بودنش، در خدمت تصاویر هرچه بیشتر کامپیوتری و صحنه‌های اکشن است. یعنی به لطف جلوه‌های ویژه، اکشن‌ها و صحنه‌هایی که در فیلمنامه نوشته شده با طراحی‌های گرافیکی زمان زیادی از مدت پخش فیلم را به خود اختصاص می‌دهد. بدین جهت مخاطب با داستان و روایت تصویری چشم‌نواز آن همراه می‌شود.

موسیقی در جای جای فیلم Dungeons & Dragons حضور پررنگی دارد. البته این پررنگی به معنای زیبایی نیست. از ابتدای فیلم تاثیر آشکار موسیقی زمینه را می‌توان حس کرد. اما اشکال کار‌ همینجاست. موسیقی که در این فیلم استفاده می‌شود بی ملاحظه و به شدت جلب توجه کننده است. یعنی همانطور‌ که در زمان موفقیت شخصیت‌ها موسیقی باشکوه پخش می‌شود، در نماهای دور طبیعت که هیچ اتفاقی در حال وقوع نیست یا حتی ساده‌ترین صحنه‌ها که وجود موسیقی مخل و موجب حواس‌پرتی است، شاهد پخش موسیقی شکوهمند هستیم. این حجم از پخش موسیقی، ناخودآگاه به مخاطب این حس را منتقل می‌کند که کارگردانان فیلم با این‌کار در جای جای فیلم سعی در تحمیل صحنه‌های فیلم‌شان دارند تا جذابیت بصری و صوتی آن را بیشتر کنند. در واقع مخاطب هرچه که با فیلم جلوتر می‌رود متوجه می‌شود با چه اثر سطحی و علیلی در فیلنامه و صحنه‌های دراماتیک مواجه است که سعی نه در برطرف کردن آن، بلکه با موسیقی در پرکردن آن دارد.

زمانی که فیلمی فیلمنامه‌ای که برایش وقت و انرژی لازم توسط یک فیلمنامه‌نویس ماهر گذاشته شده، نداشته باشد، نمی‌توان از بازیگران نیز انتظاری داشت. در فیلمنامه عملا شخصیتی وجود ندارد. اینکه بازیگر مرد اصلی (با بازی Chris Pine) بافتنی می‌بافد و ساز می‌زند یا شخصیت زن اصلی، هولگا (با بازیMichelle Rodriguez) سیب زمینی‌‌خور است و اگر کسی موقع سیب زمینی خوردنش کسی مزاحمش شود دخلش را می‌آورد، نمی‌توان شخصیت پردازی نامید. بازیگرها چیزی به نام شخصیت در دست نداشتند که بازی یکی از آن‌ها را خوب و بازی یکی دیگر را بد بدانیم. چراکه تمام بازی ها بد و درحد تیپ‌های زیادی که در تاریخ سینما بارها و بارها تکرار شده باقی مانده‌اند. شاید بتوان بین تمام این بدها، بازی Chris Pine را بدترین بازی دانست. چراکه با تمام تلاشی که در تمام طول فیلم کرده است صرفا ناتوانی خود در ارائه این نقش یا حتی چیزی شبیه به این نقش را نشان داده است.

آیا فیلم Dungeons & Dragons: Honour Among Thieves 2023 ارزش دیدن دارد؟

فیلم سیاه‌چال ها و اژدهایان یک فیلم انسانی است. این فیلم مناسب نوجوانان و حتی تماشا درکنار خانواده‌ است. برعکس فیلم‌های کثیر هالیوودی، هیچ چیز غیراخلاقی و تعفن‌آمیزی در این فیلم وجود ندارد و هیچوقت مخاطب حس بد و توهین را احساس نخواهد کرد. اگر نقصی و ضعفی هست از عدم توانایی کارگردان و سایر عوامل است.
با اینکه فیلم سیاه‌چال‌ها و اژدهایان فیلم خوبی نیست و فیلم ضعیف و ناتوانی است، اما جلوه‌های ویژه، صحنه‌های نابِ فرار، تعقیب و گریز و اکشن، بهترین و شاید تنها ویژگی مثبت آن‌اند. پس اگر به فیلم‌های فانتزی ماجراجویانه هالیوودی علاقه دارید، بله، فیلم Dungeons & Dragons ارزش تنها و تنها یک‌بار دیدن را دارد.

به خواندن ادامه دهید: