یادداشتی بر فیلم صبح اعدام

فیلم «صبح اعدام» ساخته جدید بهروز افخمی، که به بررسی ساعات پایانی زندگی طیب حاج‌رضایی و حاج اسماعیل رضایی در پی حوادث پانزده خرداد سال چهل و دو می‌پردازد، از فیلم‌های مورد انتظار این دوره از جشنواره فیلم فجر بود.

داستان همان‌طور که از نام آن پیداست، صبح روز اعدام این دو تن و حواشی موجود از قبیل: مرقوم کردن وصیت‌نامه، آخرین تلاش‌ها برای اقرار به هم‌دستی با آیت‌الله خمینی و واکنش خبرنگاران حاضر را به نمایش می‌گذارد.

آغاز فیلم، با روایتی نسبتا جذاب، حوادث دهه شصت ایالات متحده آمریکا را توضیح می‌دهد و به ارتباط رئیس جمهور وقت ایالات متحده، جان اف کندی و شخص شاه ایران، بالاخص در جریان انقلاب سفید، می‌انجامد. در ادامه راوی قصه، از راویان دیگری سوالاتی درباره وقایع قیام پانزده خرداد و سرنوشت طیب و حاج اسماعیل، می‌پرسد. درست در همین نقطه، کیفیت بسیار پایین صدابرداری، باعث می‌شود مخاطب از درگیر شدن با روایت بازمانده سپس وقایع فیلم، به کندی هرچه تمام‌تر، اتفاق می‌افتد. طیب و پس از او حاج اسماعیل، به دفتر سرهنگ-قاضی پرونده که مملو از خبرنگار است، راهنمایی می‌کنند؛ در این صحنه شاهد تقریر وصیت‌نامه آن‌ها هستیم که بدون ذره‌ای هیجان، انجام می‌گیرد.

داستان فیلم صبح اعدام به قدری خشک و بی‌روح ادامه پیدا می‌کند که مخاطب به این فکر می‌افتد که اصلا چه لزومی به تماشای این صحنه‌ها وجود دارد؟ قصه قرار است به کجا ختم شود؟ چه گره‌ای در کار است و چگونه قرار است باز شود؟ هیچ کدام از این سوالات، محلی از اعراب ندارد زیرا که مخاطب در می‌یابد، اصلا با یک فیلم طرف نیست بلکه در بهترین حالت، شاهد یک سری وقایع نه چندان هیجان‌انگیز و بی‌موضوع است که شاید می‌توانست در غالب یک فیلم نیمه مستند کوتاه، سطح انتظارات را برآورده کند.

چهل و دومین جشنواره فیلم فجر:

بررسی انیمیشن ببعی قهرمان

نقد و بررسی انیمیشن شمشیر و اندوه

نقد و بررسی انیمیشن رویا شهر