نقد و بررسی فیلم قاتلین ماه گل (Killers of the Flower Moon)

قاتلین ماه گل (Killers of the Flower Moon) در سال‌هایی که اغلب آثار سینمایی فاقد جزئیات هستند و هویت آن‌ها مشابه یکدیگر است، امضای کارگردان را پای اثر دارد. مارتین اسکورسیزی در روایت جدید خود از تاریخ ایالات متحده، بار دیگر به سراغ بخش تاریک انسان‌ها رفته و روایتی خشن و تکان‌دهنده را به تصویر کشیده تا تماشاگر امروز را با جزئیات کامل درباره تاریخ مردم اوسیج در آمریکا آگاه نماید.

داستان فیلم در دهه 1920 در منطقه اوسیج در آمریکا روایت می‌شود. جایی که در زمین بومیان سرخپوست منطقه نفت به سطح زمین رسیده و ثروتی عظیم برای آن‌ها به همراه آورده است. این مسئله سبب شده تا سفیدپوستان به منطقه وارد شوند و در پی تصاحب ثروت بومیان منطقه شوند که ارنست (لئوناردو دی کاپریو) یکی از همین افراد است.

نتیجه تلاش جدید اسکورسیزی، فیلمی سه ساعت و نیمه است که در آن جزئیات تصویر در بالاترین سطح قرار دارد و تماشاگران می‌توانند از تک‌تک فریم‌هایی که کارگردان در فیلم ثبت کرده لذت ببرند. فریم‌هایی که بنا به موقعیتی که شخصیت‌ها در آن قرار دارند، با درنظرگرفتن مفاهیم زیبایی‌شناسی، همسو با تغییر حال و هوای شخصیت‌ها، آدم‌های داستان را در موقعیت ضعف و قدرت قرار می‌دهد و تماشاگر باهوش سینما هم متوجه این جزئیات تصویری خواهد شد. اسکورسیزی در «Killers of the Flower Moon» به‌خوبی توانسته تا تحلیل شخصیت‌هایش را نه از طریق دیالوگ، بلکه با زبان تصویر به مخاطب انتقال دهد.

«قاتلین ماه گل» فارغ از تسلط کارگردانش به قصه، در بخش‌های فنی نیز یکی از بهترین‌های سینما در سال 2023 به شمار می‌رود. موسیقی متن فوق العاده فیلم از همین حالا یکی امیدهای اصلی در مراسم اسکار به شمار می‌رود و فیلمبرداری عالی اثر نیز، تماشای فیلم جدید اسکورسیزی را به تجربه ای لذت بخش مبدل کرده است. سیر تحول شخصیت‌های داستان نیز به‌خوبی در طول قصه شکل می‌گیرد و ما می‌توانیم تبدیل شدن ارنست (شخصیت اصلی داستان) به یک جاه طلب نفرت انگیز را به‌خوبی شاهد باشیم.

بااین‌حال، اثر جدید مارتین اسکورسیزی علی‌رغم تمام نقاط مثبتی که دارد، در روایت قصه مسیری را پیش گرفته که باعث می‌شود تماشای اثر باتوجه‌به مدت‌زمان طولانی‌اش، کمی چالش‌برانگیز باشد. شاید اگر اسکورسیزی در این روایت، یک شخصیت خیالی را به داستان اضافه می‌کرد و وجه جنایی قصه را برجسته‌تر می‌کرد تا تعلیقی در داستان صورت بگیرد، می‌توانستیم که قصه جذاب‌تری را شاهد باشیم. اما وی تصمیم گرفته در اینجا صرفاً به بازگویی تاریخ با تأکید بر وجه استعمارگری سفید پوستان ایالات متحده بپردازد.

«Killers of the Flower Moon» در بخش بازیگری نیز یکی از بهترین‌های سال به شمار می‌رود؛ اما نه به‌واسطه حضور رابرت دنیرو و مارتین اسکورسیزی در فیلم، بلکه به دلیل حضور بازیگری به نام لیلی گلادستون که به شکل غیرمنتظره‌ای تمامی سکانس‌هایی که در مقابل دوربین حضور دارد را از دیگران می‌رباید و توجه تماشاگران را به خود جلب می‌کند. بازیگری که تنها به‌واسطه نگاه و لبخندهای آرامی که به لبانش می‌آورد، به‌راحتی حس را به تماشاگران منتقل می‌کند و یکی از امیدهای اصلی کسب اسکار به شمار می‌رود. دی کاپریو و دنیرو نیز در فیلم جدید اسکورسیزی درخشان ظاهر شده‌اند؛ اما این نقش‌آفرینی‌ها، بهترین عملکردشان در طول بازیگری‌شان نیست و در فصل جوایز هم بعید است که برایشان دستاوردی داشته باشد.

نقد ویدئویی فیلم قاتلین ماه گل (Killers of the Flower Moon) را در ادامه ببینید:

https://www.youtube.com/watch?v=HEx5t6c74nc

«Killers of the Flower Moon» اگرچه بهترین اثر مارتین اسکورسیزی محسوب نمی‌شود، اما قطعاً یکی از بهترین آثار سال 2023 به شمار می‌رود. فیلمی که در آن توجه به جزئیات سینمایی و زیبایی شناسی‌های هنری قابل توجه است و می‌تواند مخاطبین جدی سینما را به وجد بیاورد. مخاطب امروز سینما قطعاً با مدت زمان سه ساعت و نیمه فیلم مشکلات فراوانی خواهد داشت اما در این مسیر، اسکورسیزی حرف خود را به مخاطب دیکته کرده و آن این بوده که می‌توان فیلمی با مدت زمان سه ساعت و نیمه ساخت که در آن همواره جزئیات در بالاترین سطح باشد و از لحاظ ارزیابی فرم، ستایش یکپارچه تمام تحلیلگران سینمایی را به دست آورد؛ دستاوردی که حتی فیلمسازان پاپ کورنی که فیلمنامه و تیزر آثارشان توسط چت جی بی تی نوشته می‌شود حتی در خواب هم آن را نخواهند دید!

نمره: 9/10

منتقد: میثم کریمی